مثلاً برای رساندن چند پیامِ مهم، بررسی فساد مردم و کارگزاران زمان امیرمؤمنان(ع) لازم و قابل استفاده است؛

یکم: نظام سیاسیِ صحیح به معنای ریل‌گذاریِ درست در یک حاکمیت است نه نبود  فساد، بنابراین  نظام سیاسی علوی در عین‌حال که کامل‌ترین نظام سیاسی بود، فسادهای مختلفی نیز در عملکرد کارگزاران آن دیده می‌شد.

 دوم: وجود فساد در یک حاکمیت، اگر معلول نوع آن‌حاکمیت نباشد، موجب سلب مشروعیت از آن حاکمیت نمی‌شود و علوی‌ترین حاکمیت، کارگزاران فساد نیز داشت.

سوم: برای موفقیت در یک حاکمیت، صالح‌بودن رهبر جامعه به‌تنهایی کافی نیست باید مردم و کارگزاران نیز همراهی کنند.

چهارم: مواجهه‌ صحیح با فساد در حکومت اسلامی، اصلاح است نه براندازی. امیرمؤمنان (ع) تا حدامکان با مفاسد برخورد کردند و فسادستیزی را تا لحظه‌ شهادت در پیش گرفتند.

پنجم: اگرچه به‌قدر توان باید فساد را ریشه‌کن کرد اما بخشی از فسادها عللی خارج از توان حکومت اسلامی دارد، مانند مفاسدی که در دوران امیرمؤمنان (ع) وجود داشت و حذف برخی از آن‌ها از توان عادی آن‌حضرت خارج بود.

ششم: رشادت‌هایی که مردم و برخی مسئولانِ مردمی در دوران انقلاب اسلامی از خود نشان دادند، در طول تاریخ کم‌نظیر است. اگرچه هیچ‌کس را با امیرمؤمنان (ع) نمی‌توان مقایسه کرد اما مردم و مسئولان ما از مردم زمان حضرت امیر به‌مراتب بهتر و به اهل‌بیت(ع) با وفاترند.

هفتم: قدرت و ثروت لغزنده‌است، افراد زیادی از کارگزاران امیرمؤمنان گرفتار فساد شدند؛ افرادی که اصلاً از آن‌ها انتظار نمی‌رفت.

سخنران‌های مشهوری که به فساد موجود در حکومت امیرمؤمنان (ع) اشاره می‌کنند معمولاً برای تبیین امور پیش‌گفته به بیان آن‌فسادها می‌پردازند که البته باید در کنار آن، به بیان درخشش‌ حکومت‌های اسلامی در طول تاریخ به‌خصوص حکومت امیرمؤمنان (ع) نیز بپردازند؛ زیرا همه‌ تلاش رسانه‌های سکولار براین است که با تصویرسازی‌های ناصحیح چنین القا کنند که؛ «حکومت‌های دینی در طول تاریخ، سیاه‌ترین وضعیت را برای مردم ترسیم کرده‌اند!». در این فضای رسانه‌ای، نه تنها ذکر نقاط درخشان حکومت امیرمؤمنان (ع) مطلوبیت دارد، بلکه ذکر درخشش‌هایی که در حکومت‌های اموی و عباسی به دلیل متأثرشدن از آموزه‌های اسلام بوده  نیز لازم است. توجه به فسادهایی که کارگزاران زمان امیرمؤمنان (ع) داشتند، نشان می‌دهد صحت یک نظام سیاسی به‌معنای نفی فساد در نهادهای مبتنی بر آن نظام نیست همچنان‌که صرفِ وجود فساد نافی مشروعیت نیست، برای نفی فساد همراهی مردم با امام عادل مهم‌ترین عامل است که بحمدالله مردم ایران از مردم زمان امیر مؤمنان (ع) بهتر و باوفاتر بوده‌اند.

در عین حال ثروت و قدرت فسادخیز است به‌طوری که برخی اصحاب امام را نیز لغزانده‌است و نباید سکولاریسم را بهتر از حکومت اسلامی دانست، بلکه باید برای رفع فساد تلاش کرد. به‌نظر می‌رسد برخی ناقدان برداشت‌های دیگری از سخن این سخنران‌ها داشته‌اند؛ برداشت‌هایی از قبیل این‌که؛ «وجود فساد در جمهوری اسلامی قابل دفاع است زیرا حکومت امیرمؤمنان (ع) نیز پر از فساد بود» و یا این‌که؛ «فسادهایی که در جمهوری اسلامی هست چاره‌ای از آن‌ها نیست، باید آن‌ها را پذیرفت هم‌چنان‌که در حکومت امیرمؤمنان (ع) نیز مفاسد زیادی وجود داشت».

روشن است این دو معنا، مراد سخنران‌های مشهور نیست.  ضعف رسانه‌ ملی در بیان پیشرفت‌ها و تلاش رسانه‌ دشمن در القای ناکارآمدیِ نظام، موجب شده بسیاری تصور کنند فساد از پیشرفت‌ها بیشتر بوده و خطبای حکومتی نیز قصد توجیه این مفاسد را با فاسد نشان دادن حکومت علوی دارند. در صورتی‌که هر دو ذهنیت(فساد بیشتر و توجیه فساد)، خطا بوده و با احیای رسانه‌ انقلابی، خطابودن هر دو ذهنیت آشکارتر می‌شود.

با توجه به آنچه گفته شد، احیای «رسانه‌ انقلابی» و نیز «نهی از منکر کارگزاران نظام اسلامی» بهترین دفاع از جمهوری اسلامی در عصر حاضر است. رسانه‌ انقلابی می‌تواند نقاط درخشان نظام اسلامی و آسیب‌های سکولاریسم را به‌همگان نشان دهد. همچنین نهی از منکر مسئولان می‌تواند فساد موجود را به‌شدت کاهش دهد.